www.skokwolomin.fora.pl

marek_stejblis

Szanowni Państwo,
Wczoraj przed Sądem Rej. w Wołominie jako pełnomocnik udziałowca SKOK Wołomin wygrałem sprawę o zasądzenie podwójnej wartości udziałów. Sąd nie zgodził się również z wnioskiem o zawieszenie postępowania z uwagi na zadanie przez SO w Białymstoku pytania prawnego SN oraz oddalił wnioski dowodowe ze złożonych korzystnych dla SKOK wyroków innych sądów z Polski.
Marek Stejblis
Radca prawny

Vergus

Dzień dobry,

rozumiem, że pełnomocnik syndyka chciał zawieszenia postępowania? Mnie by się wydawało (z punktu widzenia "udziałowca") w pierwszej instancji zawieszenie postępowania korzystniejsze. W przypadku swojej przegranej i tak syndyk będzie składał apelację. W przypadku wygranej syndyka, "udziałowiec" musi pisać apelację z dobrymi argumentami. Być może z punktu widzenia pełnomocnika wygląda to inaczej?

Co wy myślicie o tym?

Pozdrawiam

opera jw

A od kiedy to wyroki innych sądów rejonowych, czy okręgowych, są wnioskami dowodowymi, Mecenasie Stejblis?

Najważniejsze, że wygrał Pan sprawę dla członka SKOK. Gratuluję jemu i Panu.
A dlaczego sprawa była w Wołominie? Czy ze względu na miejsce zamieszkania członka? Czy z przeniesienia z SR?

Czy może Pan podać sygnaturę sprawy? Zaś w przyszłości uzasadnienie wyroku?
Bo nawet jeśli to tylko reklama, to musi zostać uwiarygodniona faktami Smile

marek_stejblis

Szanowny Panie,
Wyroki jako wniosek dowodowy składa w każdej prowadzonej przeze mnie sprawy pełnomocnik syndyka i sądy raz dopuszczają, a innymi razy nie. Więc to raczej pytanie do pełnomocnika SKOK niż do mnie.
Sprawa została przekazana według właściwości na wniosek syndyka- wcześniej pozew został złożony do e-sądu. SR w Wołominie ma być miejscowo wyłącznie właściwy z uwagi na brzmienie prawa spółdzielczego.
Uzasadnienie oczywiście będzie opublikowane, jak tylko Sąd sporządzi. Tego dnia było 17 spraw przed SR Wołominie i z tego co wiem to wszystkie przegrane przez Syndyka.

marek_stejblis

Poniżej przedstawiam uzasadnienie wyroku SR w Wołominie:

Sygn. akt I C 3045/19
Wołomin, 4 czerwca 2019 roku
UZASADNIENIE
wyroku z 23 maja 2019 roku
Pozwem z 25 czerwca 2018 roku, wniesionym w elektronicznym postępowaniu
upominawczym, powód Syndyk Masy Upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-
Kredytowej w Wołominie w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w Wołominie,
reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanej
kwoty 9030 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 17 grudnia
2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego,
według norm przepisanych (pozew k. 2-15).
W uzasadnieniu pozwu wskazano, że podstawę dochodzonego roszczenia stanowi art.
26 ust. 3 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo – kredytowych w zw. z § 59 ust. 5
statutu SKOK Wołomin, przewidującym podwyższoną odpowiedzialność członków za
powstałe w Kasie straty do podwójnej wartości wpłaconych przez nich udziałów.
Podniesiono, że po ogłoszeniu upadłości Kasy i podjęciu przez jej zarządcę decyzji o
pokryciu straty za rok 2014 ze środków zgromadzonych w ramach funduszy zasobowego i
udziałowego, dnia 28 października 2016 roku syndyk podjął decyzję o poniesieniu przez
członków Kasy odpowiedzialności za stratę bilansową SKOK do podwójnej wartości
wpłaconych przez każdego z nich udziałów. Powód wskazał, że żądana w pozwie kwota
odpowiada wartości wpłaconych przez pozwaną udziałów obowiązkowych oraz
dodatkowych.
Pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika,
wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Zdaniem
pozwanej, właściwy organ spółdzielni nie podjął uchwały w przedmiocie pokrycia straty
bilansowej, stąd powód nie może domagać się dopłaty przez pozwaną dwukrotności
pokrytych udziałów. Jednocześnie pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia,
podnosząc jego upływ po 3 latach licząc od daty powstania straty, wnosząc w tym
przedmiocie o przedłożenie przez powoda sprawozdań finansowych za lata 2012 – 2013.
Pozwana wniosła również o zawiadomienie prokuratora o toczącym się procesie (sprzeciw k.
97-98, 103).
W piśmie procesowym z 28 lutego 2019 roku powód dodatkowo podnosił, że żądanie
zapłaty podwójnej wartości udziałów od członków kas jest wierzytelnością upadłego
wynikającą z praw korporacyjnych i od chwili ogłoszenia upadłości SKOK walne
zgromadzenie nie miało prawa do podjęcia uchwały o pokryciu strat a uprawnienie w tym
przedmiocie zostało przejęte przez syndyka. Dodatkowo, podniesiono, że odpowiedzialność
członków za straty nie ma ograniczenia czasowego a w szczególności nie wygasa z chwilą
ogłoszenia upadłości. Taka odpowiedzialność występuje z mocy prawa w chwili powstania
straty bilansowej. W przedmiocie upływu terminu przedawnienia powód podniósł, że wynosi
on 6 lat i jest związany z członkostwem pozwanej w spółdzielni a nie prowadzoną przez
SKOK działalnością gospodarczą. Nadto, strona powodowa złożyła wniosek o odroczenie
posiedzenia i zawieszenie postępowania, do którego Sąd odniósł się na rozprawie, na którą
pełnomocnik powoda – prawidłowo zawiadomiony – nie stawił się (pismo k. 112-141).
Sąd ustalił.
w dniu roku złożyła deklarację
członkowską w SKOK Wołomin (nadany numer członkowski ). Zobowiązała się do
opłacenia wpisowego w wysokości zł, wniesienia obowiązkowego udziału w ilości oraz
wpłacenia wkładu członkowskiego w wysokości zł (dowód: deklaracja członkowska k. 56).
Następnie, roku, złożyła oświadczenie
o zadeklarowaniu dodatkowych udziałów w SKOK Wołomin, deklarując ich wniesienie w
liczbie , które zobowiązała się wpłacić do SKOK w Wołominie w terminie 30 dni od daty
złożenia oświadczenia a roku zadeklarowała wniesienie dodatkowych
udziałów (dowód: oświadczenie k. 57, 5 Cool

.
Dnia 27 czerwca 2013 roku Zwyczajne Zebranie Przedstawicieli Członków Kasy
podjęło uchwałę o zmianie statutu SKOK, poprzez wprowadzenie do jego § 59 ustępu 5
o treści: odpowiedzialność członków za straty powstałe w kasie jest równa podwójnej
wysokości wpłaconych udziałów (dowód: statut SKOK, k. 60-69, uchwała k. 154-157).
Postanowieniem z dnia 5 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy X
Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych postanowił (sygn. akt X GU
53/15) ogłosić upadłość dłużnika Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej w
Wołominie z siedzibą w Wołominie z możliwością zawarcia układu, a sprawowanie zarządu
całym majątkiem upadłego powierzył zarządcy w osobie Lechosława Kochańskiego (dowód:
postanowienie k. 37).
Decyzją nr 1/03/2015 z 17 marca 2015 roku Zarządca w związku z odnotowaną za rok
2014 stratą bilansową Kasy podjął decyzję o zaliczeniu środków zgromadzonych w ramach
funduszu zasobowego i udziałowego na pokrycie strat Kasy, tak samo zaliczone zostały
udziały wpłacone przez członków Kasy. Wobec zaliczenia udziałów na poczet strat Kasy,
członkom Kasy nie przysługiwało żądanie zwrotu kwot wpłaconych na udziały (dowód:
decyzja z dnia 17 marca 2015 roku k. 86).
Następnie postanowieniem z 19 marca 2015 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy
X Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych (sygn. akt X GUp 87/15)
zmienił sposób prowadzenia postępowania upadłościowego Spółdzielczej Kasy
Oszczędnościowo-Kredytowej w Wołominie z siedzibą w Wołominie w ten sposób, że
postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu zmienił na postępowanie
obejmujące likwidację majątku upadłego, odwołał zarządcę masy upadłości Lechosława
Kochańskiego i wyznaczył go na syndyka masy upadłości (dowód: postanowienie k. 3 Cool

.
W dniu 21 września 2015 roku sporządzone zostało sprawozdanie finansowe SKOK, z
którego wynika, że strata bilansowa Kasy za rok 2014 wyniosła 2.469.289.473,26 zł. Tego
dnia sprawozdanie to zostało podpisane przez syndyka (okoliczności bezsporne,
sprawozdanie finansowe, bilans oraz objaśnienia do rachunku zysków i strat k. 71-85 ).
Pismem z 19 sierpnia 2016 roku Komisja Nadzoru Finansowego zwróciła się do
powoda z prośbą o udzielenie informacji o wielkości roszczeń kierowanych do kasy krajowej,
ewentualnym pokryciu strat z funduszu udziałowego oraz o ewentualnym wystąpieniu do
członków kasy z żądaniem pokrycia strat do wysokości dwukrotności wpłaconych udziałów a
jeśli nie było wystosowane takie żądanie to czy jest planowane (dowód: pismo KNF k. 164).
Decyzją nr 1/10/2016 z 28 października 2016 roku Syndyk masy upadłości SKOK
Wołomin stwierdził, że członkowie SKOK Wołomin ponoszą odpowiedzialność za stratę
bilansową kasy oraz określił ich odpowiedzialność za stratę bilansową kasy za rok 2014 w
podwójnej wysokości wpłaconych udziałów, tj. w ten sposób, że każdy członek kasy
zobowiązany jest do dopłaty 100% wartości posiadanych i wpłaconych udziałów (dowód:
decyzja z dnia 28 października 2016 roku k. 87-8 Cool

.
Pismem z 21 listopada 2016 roku Syndyk masy upadłości SKOK w Wołominie
wezwał Katarzynę Michalską do pokrycia strat SKOK Wołomin w upadłości likwidacyjnej do
wysokości dwukrotności wpłaconych udziałów w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania
(dowód: wezwanie z dnia 21 listopada 2016 roku wraz z potwierdzeniem odbioru k.89-91).
Postanowieniem z 12 lipca 2017 roku sędzia – komisarz oddaliła wniosek Prokuratury
Okręgowej o podjęcie czynności w trybie nadzoru nad syndykiem wskazując, że nie ma
kompetencji wiążącego rozstrzygania sporów między upadłym a dłużnikami upadłego, nie
może również realizować za syndyka jego ustawowych zadań decydując jakie składniki
majątku znajdują się w spisie inwentarza (dowód: postanowienie sędziego – komisarza k.
165-167).
Stan faktyczny został ustalony w oparciu o powyżej powołane dowody z dokumentów.
Sąd oddalił wnioski dowodowe strony powodowej, jak w postanowieniu ogłoszonym
na rozprawie, zauważając w tym zakresie, że odpisy orzeczeń wydanych w innych sprawach
są prawnie irrelewantne, gdyż nie stanowią źródła wiedzy o faktach istotnych dla
rozstrzygnięcia, ani nie wiążą tutejszego Sądu.
Sąd postanowił oddalić wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu ze sprawozdań
finansowych SKOK w Wołominie z lat 2012 – 2013 na okoliczność daty wymagalności
roszczenia powoda, uznając, że okoliczność na jaką powoływany był dowód została już
udowodniona zgodnie z twierdzeniem pozwanej.
Sąd zważył.
Powództwo w niniejszej sprawie podlegało oddaleniu, o czym przekonują następujące
argumenty.
Zgodnie z art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach
oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2065; dalej także ustawa o skok) straty
bilansowe kas są pokrywane z funduszu zasobowego, a w części przekraczającej fundusz
zasobowy – z funduszu udziałowego. Art. 26 ust. 3 ustawy o skok stanowi, że
odpowiedzialność członków kas za straty powstałe w kasie, może zostać podwyższona w
statucie kasy do podwójnej wysokości wpłaconych udziałów. Zgodnie z art. 26 ustawy,
członkowie spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych muszą zatem liczyć się z
ewentualnym obowiązkiem dodatkowych dopłat w przypadku powstania straty w kasie, jeżeli
na pokrycie straty nie wystarcza fundusz zasobowy i udziałowy.
Wymaga podkreślenia, że przewidziany w art. 26 ust. 3 ustawy o skok mechanizm
pokrywania strat w wysokości podwyższonej jest wyjątkiem od wynikającej z art. 19 § 2
ustawy z 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2018 r. poz. 1285 ze zm.) w
związku z art. 2 ustawy o skok zasadzie uczestnictwa członków kasy w stratach tylko do
wysokości zadeklarowanych udziałów. Celem tej regulacji jest zwiększenie stabilności
finansowej kasy, co jednak odbywa się kosztem jej członków (P. Zakrzewski, w: Spółdzielcze
kasy oszczędnościowo – kredytowe. Komentarz, Warszawa 2014, Legalis, nb 24 do art. 26).
Należy zwrócić uwagę, że powyższa regulacja ma charakter zrębowy, bowiem ustawa
o skok nie określa sposobu ani warunków podwyższonej odpowiedzialności członków kasy za
pokrycie jej strat. Dlatego należy przyjąć, że kwestie te powinny zostać uregulowane w
statucie kasy. Należy zatem przytoczyć treść Statutu Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-
Kredytowej w Wołominie ustalonego w dniu 24 kwietnia 2014 roku, który w § 59 ust. 3
stanowi, że „gdyby fundusze własne Kasy nie wystarczyły na pokrycie strat, Walne
Zgromadzenie może podjąć uchwałę zobowiązującą członków do wcześniejszego wpłacenia
udziałów, niż to przewiduje statut. W takim przypadku Kasa może potrącić z wkładu
członkowskiego lub indywidualnego konta składkowego kwotę zadeklarowanych udziałów”.
Natomiast w ust. 5: „odpowiedzialność członków za straty powstałe w kasie jest równa
podwójnej wysokości wpłaconych udziałów”. Powyższe wskazuje, że statut SKOK w
Wołominie umożliwił pokrycie straty poprzez dopłaty jej członków, jednak nie doprecyzował
sposobu i warunków ich pokrycia, bowiem wprost recypował ubogą treść art. 26 ust. 3 ustawy
o skok.
W ocenie Sądu, samo jednak zastrzeżenie w statucie podwyższonej odpowiedzialności
członków kasy, nie daje podstaw do ich obciążenia obowiązkiem dokonania dodatkowych
wpłat, ponad wartość udziału, którą już uiścili.
Powód argumentował, że żądanie zapłaty podwójnej wartości udziałów od członków
kasy jest wierzytelnością upadłego wynikającą z praw korporacyjnych i od chwili ogłoszenia
upadłości SKOK w Wołominie walne zgromadzenie nie miało prawa do podjęcia uchwały o
pokryciu strat a uprawnienie w tym przedmiocie zostało przejęte przez syndyka. Sąd nie
zgadza się z tym stanowiskiem, bowiem zgodnie z § 27 ust. 4 statutu SKOK do wyłącznej
kompetencji Walnego Zgromadzenia (Zebrania Przedstawicieli) zastrzeżono podejmowanie
uchwał w przedmiocie sposobu pokrycia strat (postanowienie to koresponduje z art. 38 § 1
pkt. 4 Prawa spółdzielczego w zw. z art. 2 ustawy o skok). Uczynienie podwyższonej
odpowiedzialności członków kasy aktualną wymaga więc ich zgody wyrażonej w formie
uchwały Zebrania Przedstawicieli, gdyż art. 26 ust. 3 ustawy o s.k.o.k. nie stanowi
samodzielnego źródła powstania wierzytelności. Okoliczność, że w przywołanym
postanowieniu statutu SKOK w Wołominie wprowadzono zapis, że odpowiedzialność
członków kasy jest równa podwójnej wysokości wpłaconych udziałów, nie czyni zasadnym
poglądu, iż dla zwiększonej odpowiedzialności członków SKOK niewymagana jest uchwała
Walnego Zgromadzenia (Zebrania Przedstawicieli) w tym zakresie. Przeciwnie, § 59 ust. 5
statutu SKOK nie wyłącza konieczności stosowania § 27 ust. 4 tego aktu. Przepis art. 26 ust.
3 ustawy o skok stanowi, że odpowiedzialność członków kasy może zostać podwyższona w
statucie, niemniej nie pozbawia – w razie takiego rozwiązania – kompetencji Walnego
Zgromadzenia (Zebrania Przedstawicieli) do decydowania o nałożeniu na członków kasy
wspomnianej dodatkowej odpowiedzialności. Wymaga to, jak wskazano, odpowiedniej
aktywności organu kasy, którego decyzja może być kwestionowana przez członków w drodze
powództwa o uchylenie uchwały Walnego Zgromadzenia (lub posiadającego jego
kompetencje Zebrania Przedstawicieli - art. 42 Prawa spółdzielczego).
Zdaniem powoda, uchwała z dnia 27 czerwca 2013 roku, która zmieniła Statut,
stanowi wystarczającą podstawę dochodzenia roszczenia od pozwanego a syndyk swoją
decyzją tylko dał wyraz, że wierzytelność stanowi majątek spółdzielni i winna być
przeznaczona na zaspokojenie wierzycieli. Jednak w ocenie Sądu zmieniony statut przewiduje
odpowiedzialność członka in abstracto i nie stanowi bezpośredniego źródła wierzytelności.
Zresztą takie roszczenie nie zostało dostatecznie sprecyzowane, wszakże nigdy nie został
wskazany sposób pokrywania starty. Odpowiedzialność in concreto członka kasy jest
realizowana w ściśle ustalonym ładzie proceduralnym a domaganie się dokapitalizowania
spółdzielni, z mocy samego prawa i bez podjęcia stosownej uchwały, stanowiłoby wyłom od
reguł pokrywania strat w innych podmiotach typu korporacyjnego. Kwestia dopłat
pozostawiona jest wspólnikom, stanowi ona przejaw ich wewnętrznej decyzji, do której nie
mogą być przymuszani. Stąd nie sposób przyjąć, że jeśli przed ogłoszeniem upadłości
przykładowo wspólnicy sp. z o.o. o takich dopłatach nie zdecydowali, to właśnie syndyk
masy upadłości mógłby własną wolą zastąpić ich uchwałę, zobowiązując ich do wniesienia
dopłat. Powód w piśmie procesowym powoływał się na uchwałę Sądu Najwyższego (III CZP
56/10), która przyznała legitymację syndykowi masy upadłości spółki akcyjnej do ściągnięcia
od akcjonariuszy uzupełniających wpłat na pokrycie kapitału zakładowego, których termin
płatności jeszcze nie upłynął przed datą ogłoszenia upadłości. Zdaniem Sądu powyższe
orzeczenie nie może znajdować zastosowania w przedmiotowej sprawie. Analizując motywy
uchwały należy zauważyć, że do podwyższenia kapitału zakładowego doszło uchwałą
nadzwyczajnego walnego zgromadzenia, zatem to akcjonariusze zadeklarowali
dokapitalizowanie spółki, co zmaterializowało konkretne roszczenie wobec nich, związane z
objęciem emitowanych akcji. Natomiast, na kanwie rozpoznawanej sprawy mamy do
czynienia z sytuacją, w której statut przewiduje li tylko potencjalną odpowiedzialność
członków spółdzielni za pokrycie jej straty. Niemniej, sprecyzowanie tej odpowiedzialności w
postaci wskazania m.in. rozmiaru straty (na podstawie zatwierdzonego sprawozdania
finansowego), sposobu jej pokrycia (z jakich funduszy i czy spółdzielnia decyduje się na
obciążenie członków zapłatą podwójnej wartości udziału) i wreszcie terminu powinny być
skonkretyzowane przez organ uchwałodawczy spółdzielni. Skoro powód podkreśla, że
członkowie spółdzielni ponoszą ekonomiczną odpowiedzialność za jej kondycję finansową to
tym samym winni decydować czy widzą sens pokrywania straty spółdzielni i dalszego jej
funkcjonowania. Dodatkowo zapewniona powinna być każdemu członkowi SKOK w
Wołominie droga sądowa do kwestionowania uchwały w przedmiocie sposobu pokrycia
straty. Okoliczność, że członkowie SKOK nie kwestionowali zmiany statutu, która
przewidywała ich potencjalną odpowiedzialność nie oznacza, że w przypadku
wyartykułowania rozmiaru straty i obciążenia ich koniecznością zapłaty podwójnej wartości
udziału, zrezygnowaliby z uprawnienia do zaskarżenia uchwały o takiej treści.
Odnosząc przytoczone wyżej przepisy oraz zapisy statutowe do okoliczności
niniejszego postępowania należy wskazać, że – co jest faktem niespornym - nie została
podjęta uchwała walnego zgromadzenia, która dawałaby podstawę do podwyższenia
odpowiedzialności członków Kasy do podwójnej wysokości wpłaconych udziałów. Pojawia
się w związku z tym pytanie, czy syndyk masy upadłości był uprawniony do podjęcia decyzji
o podwyższonej odpowiedzialności członków spółdzielni mimo tego braku.
W ocenie Sądu dokonując wykładni funkcjonalnej przepisu art. 26 ust. 3 ustawy o
skok, wskazać należy, że cel działalności kasy odpada w sytuacji upadłości spółdzielni.
Funkcją postępowania upadłościowego jest bowiem w jak najwyższym stopniu zaspokojenie
wierzycieli (por. art. 2 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe), a cel ten osiąga się zasadniczo
przez likwidację majątku upadłego dłużnika. Ogłoszenie upadłości dezaktualizuje więc
zadania statutowe kasy. Tym samym środki uiszczane w trybie art. 26 ust. 3 ustawy o skok
nie mogą służyć zaspokajaniu wierzycieli upadłej kasy (odpowiedzialność dotyczy straty a nie
długów kasy). Wszakże członek kasy nie odpowiada za jej zobowiązania względem
wierzycieli (art. 19 § 3 w zw. z art. 2 ustawy o skok). Tymczasem dodatkowe wpłaty od
członków SKOK powiększyłyby jedynie fundusze masy upadłości i jako takie mogłyby być
wykorzystane wyłącznie właśnie do zaspokojenia wierzycieli kasy. Prawidłowa wykładnia
art. 26 ust. 3 ustawy o skok takie rozwiązanie wyklucza.
Przyjęcie poglądu odmiennego niewątpliwie skutkowałoby naruszeniem wskazanego
celu, dla którego zwiększoną odpowiedzialność członków kasy wprowadzono, jak i ich
korporacyjnych uprawnień. Zamykałoby nadto członkom kasy drogę do sądu. Nadto,
umożliwiałoby syndykowi nie tyle zarządzanie, zabezpieczenie i likwidację majątku upadłego
(por. 173 Prawa upadłościowego), co kreowanie nowych wierzytelności, których w dacie
ogłoszenia upadłości w masie nie było. Skoro Zebranie Przedstawicieli członków SKOK nie
podjęło uchwały w przedmiocie pokrycia straty poprzez zobowiązanie członków kasy do
wniesienia dodatkowych wpłat (w wysokości podwójnej wartości udziałów) zanim doszło do
ogłoszenia upadłości SKOK, wierzytelność z tego tytułu w ogóle nie powstała, więc syndyk
nie miał i w dalszym ciągu nie posiada legitymacji do jej dochodzenia. Inaczej sytuacja
przedstawiałaby się, gdyby wskazany organ kasy podjął stosowną decyzję przed opisanym
zdarzeniem; kasa posiadałaby wówczas roszczenie, którego dochodzenie byłoby
obowiązkiem syndyka (wyżej omawiana uchwała SN z 16.09.2010 roku, III CZP 56/10; por
także art. 135 Prawa spółdzielczego, stanowiący, że po ogłoszeniu upadłości członkowie
spółdzielni, na żądanie syndyka upadłości, niezwłocznie uiszczają niewpłaconą jeszcze część
udziału, a nie taką, do uiszczenia której stali się obowiązani wskutek jednostronnej decyzji
syndyka).
Powyższe prowadzi do wniosku, że obecnie obowiązujące przepisy prawa nie
przewidują po stronie syndyka masy upadłości uprawnień do podjęcia działań mających na
celu uzupełnienie niedoborów w SKOK, a jedynie dochodzenie roszczeń, które powstały
przed ogłoszeniem upadłości SKOK. W realiach niniejszej sprawy roszczenia wobec
członków SKOK o świadczenie pieniężne celem pokrycia straty finansowej SKOK nie
powstały i po ogłoszeniu upadłości kasy powstać już nie mogły.
Powód, w dalszych pismach procesowych, załączał na dowód zasadności roszczenia
pismo KNF z prośbą o udzielenie informacji czy syndyk zwrócił się do członków SKOK o
zapłatę podwójnej wartości udziału oraz postanowienie sędzi – komisarz, która oddaliła
wniosek Prokuratury Okręgowej o podjęcie czynności nadzorczych wskazując, że nie może
realizować za syndyka jego ustawowych zadań decydując jakie składniki majątku znajdują się
w spisie inwentarza. Zdaniem powoda, powyższe dokumenty mają legitymizować jego
roszczenie i wskazywać na zasadność domagania się od członków kasy zapłaty podwójnej
wartości udziału. Zdaniem Sądu, powyższe dokumenty nie mają charakteru jaki powód im
nadaje. Po pierwsze, KNF zwrócił się z prośbą o udzielenie informacji czy syndyk
ewentualnie podjął działania w stosunku do członków spółdzielni, natomiast sędzia –
komisarz wskazała, że nie ma kompetencji wiążącego rozstrzygania sporów między upadłym
a dłużnikami upadłego. Zatem, te dokumenty nie mogą popierać twierdzenia syndyka o
zasadności podjętych przez niego działań w stosunku do członków SKOK a nawet gdyby taki
charakter miały, to stwierdzenia padające z oświadczeń innych organów państwowych nie są
wiążące dla sądu, na którym spoczywa obowiązek samodzielnego rozstrzygnięcia sporu.
Uwzględniając powyższe, w ocenie Sądu powództwo należało oddalić, jak w punkcie
1 sentencji wyroku. Natomiast, nawet uznając, że powództwo mogłoby być uznane za
zasadne to – jako przedawnione – podlegałoby oddaleniu.
W ocenie Sądu nie miał racji powód podnosząc, że termin przedawnienia w niniejszej
sprawie wynosi 6 lat. Zdaniem powoda 3 – letni termin związany z prowadzeniem
działalności gospodarczej należy przyjąć dla roszczeń tylko wtedy, gdy wynikają z zawartej
pomiędzy spółdzielnią a jej członkiem umowy, której realizacja mieści się w prowadzonej
przez spółdzielnię działalności gospodarczej. Zdaniem Sądu, istnienie kontraktu między
przedsiębiorcą a osobą fizyczną jest niezbędne aby uznać, że członkowi przysługuje status
konsumenta w relacji ze spółdzielnią. W istocie, wtedy ta czynność prawna, zawarta w celu
zaspokojenia osobistych potrzeb konsumpcyjnych, staje się wyznacznikiem oceny silniejszej
strony stosunku umownego. Jednak w niniejszej sprawie wystarczające – zdaniem Sądu – jest
ustalenie funkcjonalnego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą co nie jest
równoznaczne z przyznaniem członkowi spółdzielni statusu konsumenta. Na kanwie
niniejszej sprawy mamy do czynienia z sytuacją, w której pozwany został członkiem kasy,
aby korzystać z finansowych usług SKOK. Przecież, aby otworzyć rachunek bankowy
i zawrzeć umowę pożyczki koniecznym było wniesienie i wpłacenie udziałów. Im więcej
udziałów członek zadeklarował i opłacił, tym na lepszych warunkach korzystał z usług
finansowych powoda. W tym kontekście należy wskazać, że pozostające w związku
z omawianą działalnością uznaje się nie tylko roszczenia powstałe w ramach obrotu
umownego, lecz również takie, które wynikają z innych zdarzeń niż umowy, jednocześnie
pozostając związane - choćby tylko w pośrednim, funkcjonalnym związku – z zawieranymi
przez przedsiębiorcę umowami [ uchwała SN (7) z 9 marca 2017 r., III CZP 69/16, OSNC
2017 nr 11, poz. 121, str. 1]. W tym zakresie godzi się zauważyć, że do roszczenia z pozwu
należało stosować trzyletni termin przedawnienia, jako że było ono związane z prowadzeniem
działalności gospodarczej przez SKOK Wołomin.
Zobowiązanie to – zakładając jego istnienie – było bezterminowe. Do postawienia go
w stan wymagalności konieczne było wezwanie do zapłaty wystosowane do strony pozwanej
przez syndyka SKOK (art. 455 KC). Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia
określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym
roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej
możliwym terminie (art. 120 § 1 zd. 2 KC). Zarządca SKOK najpóźniej w dniu 17 marca
2015 roku znał sytuację finansową SKOK, wszakże decyzją nr 1/03/2015 z 17 marca 2015
roku, w związku z odnotowaną za rok 2014 stratą bilansową Kasy, podjął decyzję o
zaliczeniu środków zgromadzonych w ramach funduszu zasobowego i udziałowego na
pokrycie strat. Zatem, oceniając rozsądnie, najdalej w ciągu 14 kolejnych dni po tej dacie
winien on podjąć działania zmierzające do zaspokojenia swych finansowych pretensji. Skoro
tak, roszczenie objęte pozwem uległo przedawnieniu najpóźniej 1 kwietnia 2018 roku,
podczas gdy pozew w sprawie wniesiono dopiero w 25 czerwca 2018 roku.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks
cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.1104) do roszczeń powstałych przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się
od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą. Uwzględniając powyższe, Sąd uznał, że upływ terminu
przedawnienia nastąpił w dniu 1 kwietnia 2018 roku, to jest przed wejściem w życie
przepisów wprowadzających nowe brzmienie art. 118 kc z dniem 9 lipca 2018 roku. Tym
samym powód nie ma racji, że nawet przyjmując 3 – letni termin przedawnienia, jego upływ
przypada na koniec 2018 roku.
Z omówionych powyżej przyczyn, Sąd Rejonowy orzekł, jak w punkcie 1 sentencji
wyroku.
O kosztach procesu rozstrzygnięto na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu -
art. 98 § 1 i 3 zw. z art. 99 kpc. Skoro powód proces przegrał, winien zwrócić pozwanej
koszty, na które składało się: wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego (1800
zł ) ustalone w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22
października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych /Dz. U. 2018. 265 t. j./).
ASR
Z/
Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.
ASR[/img]

m2002m

Czy ktoś moze zna sygnatury innych spraw w Wołominie zakończonych oddaleniem powództwa syndyka?

marek_stejblis

Szanowni Państwo,
Dzisiaj kolejna przegrana Syndyka w SR w Wołominie - sygn. akt: I C 2941/19. Podobne orzeczenie zapadło zapewne w 17 innych spraw z wokandy.
Pozdrawiam
Marek Stejblis

opera jw